Pracodawcy dla Zdrowia, gratulując Izabeli Leszczynie, objęcia stanowiska ministra zdrowia, zapewnili o swojej gotowości do współpracy z resortem w celu działania na rzecz poprawy opieki zdrowotnej w naszym kraju. Przedstawili także najważniejsze z punktu widzenia organizacji rekomendacje działań w obszarze sektora ochrony zdrowia.
-Wierzę, że działania sektora ochrony zdrowia prywatno-publicznego są pani minister znane i bliskie. Zapewniam o naszej otwartości i gotowości do pełnej merytorycznej współpracy na rzecz budowania efektywnej i bezpiecznej opieki zdrowotnej w Polsce. Jestem przekonana, że dialog i otwartość na różne modele działania systemu będą niezwykłą wartością dla systemu – stwierdza Anna Rulkiewicz, prezeska Pracodawców dla Zdrowia, w piśmie skierowanym do nowej minister zdrowia, w którym zaprosiła także minister zdrowia na spotkanie z członkami związku celem omówienia propozycji rozwoju systemu w perspektywie „na teraz” oraz dłuższej.
Zawarte w piśmie rekomendacje dotyczące poprawy opieki zdrowotnej w naszym kraju dotyczą kilkunastu obszarów.
1.Zwiększenie finansowania ochrony zdrowia oraz poprawa efektywności wydatkowanych środków
Rosnące potrzeby sektora ochrony zdrowia związane ze starzeniem się społeczeństwa oraz wzrost kosztów nowoczesnych technologii medycznych wymagają znacznego zwiększenia udziału finansowania ochrony zdrowia w PKB.
2.Równe traktowanie prywatnych i publicznych podmiotów
Wszystkie podmioty działające w sektorze ochrony zdrowia powinny być traktowane równo, gdyż niezależnie od struktury własności mają zlecone zadania zapewnienia opieki zdrowotnej obywatelom.
3.Urealnienie wyceny świadczeń, w tym zwrócenie uwagi na aspekt opieki nad osobami starszymi, płacimy za efekt
Od wielu lat wyceny świadczeń zdrowotnych są zbyt niskie w stosunku do kosztów, jakie ponoszą placówki medycznej. Patologiczną regułą stało się ignorowanie w procesie taryfikacji świadczeń kosztów amortyzacji budynków i sprzętu medycznego, gdyż regulatorzy uznali, że koszty remontów i zakupu nowego sprzętu medycznego pokrywa organ założycielski ze środków własnych, co dyskryminuje podmioty prywatne.
4.Działania wolnorynkowe/konkurencja, w tym outsourcing
System sieci szpitali wprowadził ograniczenia w możliwościach kontraktowania usług przez małe, średniej wielkości i monoprofilowe podmioty prywatne, co może prowadzić do ograniczeń w dostępie do usług medycznych oferowanych przez te podmioty. NFZ powinien zapewnić dostęp do finansowania dla wszystkich podmiotów. Część usług może być zapewniona przez zewnętrzne podmioty prywatne realizujące umowy podwykonawstwa, jednak jest to coraz częściej ograniczane.
5.Model dodatkowych ubezpieczeń, wprowadzenie ulg podatkowych dla płatników ubezpieczeń zdrowotnych
6.Polityka zdrowotna i transformacja modelu opieki medycznej
Wiarygodność danych, ich zbieranie z różnych baz systemu, właściwe ich szacowanie oraz monitorowanie – w oparciu o nie – potrzeb zdrowotnych jest kluczowe dla planowania inwestycji w systemie. Do tego celu potrzebna jest także mapa potrzeb zdrowotnych i konsolidacja działań podmiotów, aby nie dublować ich działalności, a także kontynuacja prac związanych z wzmacnianiem opieki ambulatoryjnej i ograniczanie zbędnych hospitalizacji.
7.Rola i finansowanie telemedycyny
Telemedycyna to skuteczne i bezpieczne wsparcie procesu leczenia. Jak każde postępowanie medyczne, wymaga przestrzegania określonych zasad realizacji i nadzoru. Potrzebne są tutaj standardy świadczeń telemedycznych, a nie administracyjne ograniczenia.
8.e-Zdrowie ma wnosić korzyści i zwiększać bezpieczeństwo pacjenta
Krajowy program e-Zdrowia, po początkowych sukcesach (e-Recepta, pierwsze standardy elektronicznej dokumentacji medycznej), zaczął zmierzać do centralizacji rozwiązań i wzrostu obciążeń sprawozdawczych dla świadczeniodawców. Wymaga to weryfikacji pod kątem wykonalności, efektywności, a przede wszystkim priorytetu korzyści i bezpieczeństwa pacjenta. Wzmocnienia wymaga proces innowacyjności w obszarze technologii cyfrowych.
9.Jasne i egzekwowalne prawo
W systemie ochrony zdrowia narasta nadregulacja wszystkich możliwych obszarów, a jednocześnie złe i sprzeczne ze sobą przepisy są powszechnie ignorowane przy cichej akceptacji wszystkich stron. Należy przeprowadzić audyt regulacji prawnych celem wskazania zakresu zmian, mających na celu uproszczenie i urealnienie przepisów.
10.Przesuwanie kompetencji medycznych tak aby włączać wszystkie zasoby medyczne aktywnie do działań na rzecz pacjenta
Z powodu braku personelu medycznego konieczne jest zintensyfikowanie prac nad przesuwaniem kompetencji zawodów medycznych i bardziej efektywne wykorzystanie już posiadanych zasobów. Rozwiązaniem na teraz jest kontynuacja rozszerzania kompetencji zawodów medycznych innych niż lekarski czyli pielęgniarki i opiekuna medycznego.
Potrzebne jest też ujednolicenie i uwiarygodnienie baz danych na temat liczby pracowników medycznych w podziale na grupy zawodowe.
11.Stworzenie krajowej strategii profilaktyki zdrowotnej
Rekomendujemy opracowanie krajowej strategii profilaktyki zdrowotnej obejmującej wieloletni plan programów profilaktycznych w oparciu o potrzeby zdrowotne, potencjalną redukcję kosztów bezpośrednich i pośrednich leczenia oraz dostępność zasobów ochrony zdrowia. Warto określić także ramy „krótkiej ścieżki” dla organizacji i finansowania pilotażowych wdrożeń programów profilaktycznych, jak również centralnych zakupów innowacyjnych technologii wspierających optymalizację procedur medycznych w ramach programów (np. wykorzystujących AI). Strategia winna uwzględniać stworzenie centralnego rejestru badań profilaktycznych pozwalających na monitorowanie efektywności i wykorzystania programów, jak również mechanizmy bezpośredniego docierania do odpowiednich grup w populacji w oparciu o systemy e-zdrowia (IKP).
Postulujemy też zachowanie ciągłości, wznowienie i – tam gdzie to możliwe – rozszerzenie krytycznych programów profilaktyki zdrowotnej, w tym w szczególności programu profilaktyki raka płuca, raka piersi, nowotworów skóry, raka jelita grubego.
12.Uwzględnienie różnych stopni zaawansowania technologii medycznych oraz nowych technologii i modeli operacyjnych w systemie refundacji oraz wymogach organizacyjno-technicznych w diagnostyce obrazowej
Technologie medyczne na różnym stopniu zaawansowania stanowią z punktu widzenia inżynieryjnego, klinicznego i kosztowego zupełnie odrębne kategorie, co powinno być uwzględnione w stawkach refundacji i wpływać na wartość wyceny wykonywanych na ich podstawie świadczeń, tak aby premiować ośrodki wykorzystujące bardziej zaawansowane technologie na rzecz pacjentów.
W tym celu pracownie diagnostyczne powinny zostać skategoryzowane w oparciu o stopień zaawansowania technologicznego oraz stopień zaawansowania wykonywanych w nich procedur diagnostycznych.
System ten powinien otwierać drogę dla innowacyjnych wschodzących technologii, czyli dopuszczonych do użytku, ale jeszcze niewykorzystywanych rutynowo w praktyce klinicznej (np. modułów wspierających diagnostykę opartych o AI). Sugerowane jest stworzenie ścieżki dla pilotażowych wdrożeń refundacji świadczeń opartych o najbardziej innowacyjne wschodzące technologie medyczne.
13.Uwzględnienie kwestii doświadczeń pacjenta w dalszych pracach nad jakością w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwem pacjenta
Ustawa o jakości i bezpieczeństwie pacjenta zawiera bardzo istotne zapisy dotyczące obligatoryjnego badania doświadczeń pacjenta przez szpitale. Rekomendujemy kontynuację prac nad tym obszarem. Dalsze prace nad kwestiami jakości w ochronie zdrowia powinny dążyć do stworzenia obligatoryjnego i transparentnego systemu badań doświadczeń, czyli takiego, w którym wyniki badań na poziomie świadczeniodawcy są porównywalne, publicznie dostępne i możliwe do oceny w oparciu o punkty odniesienia (np. benchmarki regionalne czy wg rodzaju placówki czy grupy świadczeń).