Instytut Medycyny Pracy w Łodzi wyraził sprzeciw dotyczący stosowania telemedycyny w badaniach profilaktycznych pracowników. Uzasadnia to tym, że świadczenie za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności pozbawia lekarza możliwości bezpośredniej obserwacji klinicznej zachowania i reakcji pacjenta oraz weryfikacji jego stanu fizykalnego, co jest niezbędne do wydania w sposób prawidłowy orzeczenia o istnieniu lub braku przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.
W ramach badania przedmiotowego lekarz ma obowiązek ocenić stan poszczególnych narządów i układów, w tym również wzroku, słuchu czy równowagi. W wielu przypadkach są to krytyczne narządy dla zapewnienia możliwości bezpiecznego wykonywania określonych czynności zawodowych.
Poza tym w przypadku badań przeprowadzanych na odległość pacjent nie ma możliwości potwierdzenia własnoręcznym podpisem w dokumentacji medycznej, że zrozumiał treść zadawanych pytań i udzielił na nie zgodnych z prawdą odpowiedzi. Nie może także potwierdzić odbioru orzeczenia w rejestrze orzeczeń lekarskich.
Możliwość udzielania świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności wynika z art. 2 ust. 4 ustawy z 5 grudnia 1996 roku o wykonywaniu zawodu lekarza i lekarza dentysty. W ramach takiej formy świadczenia lekarz może między innymi przeprowadzić badanie stanu zdrowia, rozpoznawać choroby, udzielać porad lekarskich, a także wydawać opinie i orzeczenia lekarskie.
Jednak badania pracownicze różnią się od innych świadczeń zdrowotnych. Ich celem nie jest uzyskanie porady służącej rozwiązaniu aktualnych problemów zdrowotnych pacjenta, a uzyskanie orzeczenia lekarskiego. W trakcie takiego badania pacjent, w trosce o uzyskanie pozytywnego orzeczenia, może celowo pomijać informacje o swoim stanie zdrowia, które mogłyby wpłynąć na negatywną decyzję lekarza.
Badania wstępne, okresowe oraz kontrolne obejmują zarówno badanie podmiotowe (wywiad lekarski), jak i fizykalne, które muszą być udokumentowane w karcie badania profilaktycznego, zgodnie z wymogami rozporządzenia ministra zdrowia z 29 lipca 2010 roku.